Groetjes uit het land van Zorro

Het was twee weken geleden dat ik met het vliegtuig naar Mexico vloog. Omdat ik geen januari term klas had gekozen (het kon niet doordat pap, mam en Fre bij mij waren) had ik nu een paar weken vrij en dus had ik besloten om naar Mexico te gaan om daar een vriend van mij te bezoeken. Na de lange vlucht en een busreis werd ik opgehaald door Juan, een vriend van CISV die vorig jaar bij mij in Amsterdam was langs gekomen. Hij woont echt super mooi in een zelf ontworpen villa. Toen ik de volgende morgen wakker werd kon ik de hele familie ontmoeten. Allemaal hele aardige mensen. Juan nam mij meteen mee naar een buurt in Queretaro wat dus echt heel leuk was. Een klein en schattig kerkje was de achtergrond van een pleintje, waar talloze Mexicanen op bankjes zaten. Het weer was trouwens prachtig (altijd zonnig en rond de 25 - 30 graden) en ik had een echt zomer gevoel gekregen. De dag erop vertrokken we naar een oude piramide die net was ontdekt. toen we daar aankwamen was er niemand te bekennen behalve wat bewakers en gidsen. Toen we onze namen in een boek moesten schrijven zagen we dat wij de enige mensen waren die deze piramide vandaag hadden bezocht. Echt wonderbaarlijk, want het was een vrij oude piramide (300 voor Christus) en in een zeer goede staat. Juan en ik kregen dus een privé rondleiding en naast de piramide was er nog veel meer te zien. Het was echt indrukwekkend om zo iets ouds te zien.

Naast de piramide liet Juan mij ook een enorm aquaduct zien. Dit enorme bouwwerk was gebouwd omdat een man verliefd was op een non, die dus niet kon trouwen en toen maar vroeg of de man een viaduct kon laten aanleggen om de stad van vers water te voorzien. En om maar over de stad te spreken, de binnenstad van Quereataro is echt prachtig. De gebouwen zijn allemaal heel erg koloniaal, maar de huizen zijn zo kleurrijk en schilderachtig. Vele pleintjes maken de stad levendig en de ontelbare kerken geven een duidelijk beeld van de bevolking. Juan en ik gingen vaak gewoon op een van de pleintjes zitten om gewoon naar mensen te kijken. De pleintjes trekken (vooral 's avonds) alle Mexicanen aan en het stikt hier dus van de mensen die elkaar ontmoeten of gewoon van het leven genieten. In tegenstelling met Amerikanen weten Mexicanen wel wat chillen is en hoeft niet alles een fysiek doel te hebben. Het was heerlijk om gewoon in het lekkere wee op een bankje te zitten en gewoon lekker niets te doen. Er was altijd wel een bandje aan het spelen die ons van prachtige Mexicaanse muziek voorzag en op een avond stonden er op het plein alleen maar oude koppeltjes te dansen. Heel erg leuk om te zien.

Het feit dat ik in Mexico was en de leeftijd om te drinken daar 18 is maakte het voor mij mogelijk om weer eens goed uit te gaan. Juan en ik zijn naar meerdere clubs geweest, waar ik echt wel weer even behoefte aan had. Amerika is een geweldig land, alleen het beleid over alcohol maakt het toch wat minder aantrekkelijk. Het was heerlijk om weer echt goed bier (Corona) te drinken in plaats van Bud Ligt en andere Amerikaanse troep. Daarnaast is Mexico het land van Tequila (ik zie een kleine jalousie bij Maarten opspelen) dus dat zat ook wel goed. Ik heb nog vele andere typische Mexicaanse drankjes gedronken (oa. Mezcal, een soort van tequila, alleen dan met een worm in de fles). De feesten waren mooi en ik heb me zeker weer even opgeladen voor het volgende half jaar.

Naast de feesten heb ik ook erg genoten van het eten. Nu weet iedereen dat Amerika niet de beste keuken van de wereld heeft, dus ik was grondig toe aan een goed bord eten. Heerlijk! Van tortilla's met pastor (een soort vlees) tot sprinkhanen met guacemole. Ik heb alles geprobeerd en het was allemaal heerlijk maar soms wel scherp. De moeder van Juan kookte altijd lunch, dus rond vieren kwamen we allemaal thuis en aten we met het hele gezin heerlijk eten.

Juan heeft een appartement in San Miguel D'Allende, een schattig dorpje dat vlak bij Queretaro. Ook dit dorpje heeft weer een paar mooie pleintjes. De dag dat wij er waren was het net toevallig de dag van een of andere heilige en dat betekende dus dat het een groot feest was. Eerst was er een hardloopwedstrijd, daarna kwam de fanfare van het leger met het plaatselijke koor spelen en zingen en de dag werd afgesloten met vuurwerk. Kortom, een enorm spektakel. De dag daarna besloten we om naar de warm water baden te gaan. Dit was een bad complex waar warm water uit de aarde kwam en zwembaden vulde. Juan en ik begonnen in het koudste bad, en elk bad verder werd steeds warmer. Op een gegeven moment hield het bad op en was er alleen maar een soort grot. Je liep door een 20 meter lange gang naar een koepelgrot, waar uit het plafond een straal met echt heel warm water kwam. Het was er echt zo heet, dat je er na een tijdje echt onwel van werd. We zijn beide even onder de straal gaan staan, en toen weer door de gang naar buiten. Alles was heel mooi aangelegd en het was echt heel chill! Het weekend werd afgesloten met een BBQ bij Juan thuis met allemaal heel lekker eten.

Om deze reis maar samen te vatten, ik heb nog veel meer gedaan en echt veel van de huidige Mexicaanse cultuur en samenleving gezien. Mexico is een vreemd land. Aan de ene kant enorm rijk, maar tegelijkertijd ook ontzettend arm. Het fijne is dat de meeste mensen genieten, dus op een plein loopt alles door elkaar. Het is zeker een land waar ik terug zou willen komen. Het was moeilijk om na twee weken afscheid te nemen van Juan en zijn familie en het mooie weer te verlaten, maar aan de andere kant miste ik mijn vrienden van Linfield.

De terugvlucht verliep goed, totdat ik natuurlijk weer in Amerika kwam... Mijn eerste vlucht had een beetje vertraging, maar dat was niet zo heel erg. Ik had 2 uur om over te stappen en dat zou meer dan voldoende moeten zijn. Maar toen ik in Dallas de enorme rij voor de Doane zag werd ik toch best bang. Ik was de laatste in de rij en had gewoon echt dikke pech. Er was net een vliegtuig met allemaal Aziaten en mensen uit het Midden Oosten geland, en die werden natuurlijk allemaal stuk voor stuk enorm ondervraagt dus het duurde eindeloos. Uiteindelijk had ik nog 20 minuten de tijd om van de ene vertrekhal naar de andere te rennen, maar het vliegveld was zo groot dat ik eerst nog een trein moest nemen, en uiteindelijk was ik 10 minuten te laat voor mijn vlucht naar Portland. Gelukkig kon ik nog mee met de volgende vlucht en was alles dus toch nog goed. Uiteindelijk ben ik best blij dat ik de vlucht had gemist, want dat betekende dat ik nog 4 uur kon kijken naar mensen uit Texas, en dat is altijd een feest.

Nu lekker weer thuis in mijn dorm met al mijn vrienden! Maar niet voor lang want zaterdag vertrek ik weer naar Seattle waar ik twee nachten blijf. Op maandag ga ik met JB (een vriend van mijn dorm) mee naar zijn huis in Oost Washington, dus daar verheug ik me nu ook al weer erg op. Ik laat snel weer weten hoe dat reisje afloopt!